tkanina szenilowa

Szenil to rodzaj przędzy lub wykonanej z niej tkaniny.Chenille to francuskie słowo oznaczające gąsienicę, której futro ma przypominać przędza.

Historia
Według historyków tekstyliów przędza szenilowa jest nowym wynalazkiem, datowanym na XVIII wiek i prawdopodobnie pochodzącym z Francji.Oryginalna technika polegała na tkaniu tkaniny „leno”, a następnie cięciu jej na paski w celu uzyskania przędzy szenilowej.

Przypisuje się, że Alexander Buchanan, brygadzista w fabryce tkanin w Paisley, wprowadził tkaninę szenilową do Szkocji w latach trzydziestych XIX wieku.Tutaj opracował sposób tkania puszystych szali.Pęczki kolorowej wełny spleciono ze sobą w koc, który następnie pocięto na paski.Aby uzyskać efekt puszenia, poddano je działaniu wałków grzewczych.W rezultacie powstała bardzo miękka, puszysta tkanina zwana szenilem.Inny producent szali Paisley kontynuował rozwój tej techniki.James Templeton i William Quiglay pracowali nad udoskonaleniem tego procesu podczas pracy nad imitacją dywanów orientalnych. Skomplikowane wzory były trudne do odtworzenia w sposób automatyczny, ale ta technika rozwiązała ten problem.Ci ludzie opatentowali ten proces, ale Quiglay wkrótce sprzedał swoje udziały.Następnie Templeton otworzył odnoszącą sukcesy firmę produkującą dywany (James Templeton & Co), która stała się wiodącym producentem dywanów w XIX i XX wieku.

W latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku Dalton w północno-zachodniej Gruzji stało się stolicą pikowanych narzut w USA dzięki Catherine Evans (później dodała Whitenera), która początkowo w latach 90. XIX wieku ożywiła technikę rzemiosła.Ręcznie tuftowane narzuty o wyglądzie haftu zyskiwały coraz większą popularność i zaczęto je określać jako „szenilowe” – to określenie, które utrwaliło się. Dzięki skutecznemu marketingowi narzuty szenilowe pojawiły się w miejskich domach towarowych, a tufting stał się później ważny dla rozwoju gospodarczego Północnej Gruzji, utrzymując rodziny nawet w czasach Wielkiego Kryzysu. Kupcy organizowali „domy pasterskie”, w których produkty tuftowane w gospodarstwach wykańczano za pomocą prania termicznego w celu obkurczenia i „utrwalenia” tkaniny.Ciężarówki dostarczały rodzinom prześcieradła z wytłoczonymi wzorami i barwioną przędzę szenilową do tuftowania, a następnie wracały, aby zapłacić tufterom i odebrać narzuty do wykańczania.Do tego czasu tufterzy w całym stanie tworzyli nie tylko narzuty na łóżka, ale także poszewki na poduszki i maty i sprzedawali je przy autostradzie. Pierwszym, który zarobił milion dolarów na biznesie narzut, był BJ Bandy, mieszkaniec hrabstwa Dalton, przy pomocy swojej żonę, Dicksie Bradley Bandy, pod koniec lat trzydziestych XX wieku, a za nią poszło wielu innych.

W latach trzydziestych XX wieku użycie tuftowanej tkaniny stało się powszechnie pożądane w przypadku narzut, mat, narzut i dywanów, ale jeszcze nie w przypadku odzieży.Firmy przeniosły pracę ręczną z gospodarstw do fabryk, aby uzyskać większą kontrolę i produktywność, zachęcane do kontynuowania scentralizowanej produkcji przepisami dotyczącymi wynagrodzeń i godzin pracy określonymi w kodeksie pikowanej narzuty Krajowej Administracji ds. Odzyskiwania.Wraz z tendencją do mechanizacji, do wstawiania wypukłych pęczków przędzy używano dostosowanych maszyn do szycia.

Chenille ponownie zyskało popularność w branży odzieżowej w latach 70. XX wieku, dzięki produkcji komercyjnej.

Standardy produkcji przemysłowej zostały wprowadzone dopiero w latach 90-tych XX wieku, kiedy to utworzono Międzynarodowe Stowarzyszenie Producentów Chenille (CIMA), którego misją było doskonalenie i rozwój procesów produkcyjnych. Od lat 70-tych każda głowica maszyny wytwarzała dwie przędze szenilowe bezpośrednio na szpulki, maszyna mogła posiadają ponad 100 wrzecion (50 głowic).Giesse był jednym z pierwszych dużych producentów maszyn.Giesse przejęło firmę Iteco w 2010 roku, integrując elektroniczną kontrolę jakości przędzy szenilowej bezpośrednio w swojej maszynie.Tkaniny szenilowe są również często stosowane w kurtkach Letterman, zwanych także „marynarkami uniwersyteckimi”, jako naszywki z literami.

Opis
Przędzę szenilową wytwarza się poprzez umieszczenie krótkich odcinków przędzy, zwanych „włosem”, pomiędzy dwiema „przędzami rdzeniowymi”, a następnie skręcenie przędzy ze sobą.Krawędzie tych włosków są następnie ustawione pod kątem prostym do rdzenia przędzy, co nadaje szenilowi ​​zarówno miękkość, jak i charakterystyczny wygląd.Szenil będzie wyglądał inaczej w jednym kierunku niż w innym, ponieważ włókna inaczej łapią światło.Szenil może sprawiać wrażenie opalizującego bez użycia włókien opalizujących.Przędza jest powszechnie wytwarzana z bawełny, ale może być również wykonana z akrylu, sztucznego jedwabiu i olefiny.

Ulepszenia
Jednym z problemów związanych z przędzą szenilową jest to, że pęczki mogą się poluzować i stworzyć gołą tkaninę.Problem rozwiązano poprzez zastosowanie niskotopliwego nylonu w rdzeniu przędzy, a następnie poddanie motków przędzy autoklawowaniu (parowaniu) w celu utrwalenia włosia.

W pikowaniu
Od końca lat 90. szenil pojawił się w pikowaniu w wielu przędzach, jardach i wykończeniach.Jako przędza jest to miękka, pierzasta tkanina syntetyczna, która po przyszyciu do materiału podkładowego nadaje aksamitny wygląd, zwany również imitacją lub „sztucznym szenilem”.Kołdry z prawdziwego szenilu powstają z płatów tkaniny szenilowej w różnych wzorach i kolorach, z „przetartymi” szwami lub bez.

Efekt szenilowy poprzez postrzępione szwy został zaadaptowany przez pikowania dla uzyskania swobodnego wiejskiego wyglądu.Kołdra z tak zwanym „wykończeniem szenilowym” znana jest jako „kołdra szmaciana” lub „kołdra z rozcięciem” ze względu na postrzępione odsłonięte szwy łatek i sposób uzyskania tego efektu.Warstwy miękkiej bawełny łączone są w łaty lub bloki i zszywane z przodu szerokimi, surowymi krawędziami.Krawędzie te są następnie przycinane lub nacinane, aby uzyskać efekt zużytego, miękkiego, „szenilowego”.

Opieka
Wiele tkanin szenilowych należy czyścić chemicznie.W przypadku prania ręcznego lub maszynowego należy je suszyć w pralce w niskiej temperaturze lub jako ciężki materiał, suszyć na płasko, aby uniknąć rozciągania, i nigdy nie wieszać.