پارچه شنل

شنیل نوعی نخ یا پارچه ای است که از آن ساخته می شود.Chenille کلمه فرانسوی کاترپیلار است که نخ آن شبیه خز است.

تاریخ
به گفته مورخان نساجی، نخ شنل یک اختراع اخیر است که قدمت آن به قرن 18 می رسد و اعتقاد بر این است که منشا آن فرانسه است.تکنیک اصلی شامل بافتن پارچه "لنو" و سپس بریدن پارچه به نوارها برای ساختن نخ شنل بود.

الکساندر بوکانان، سرکارگر در کارخانه پارچه پیزلی، با معرفی پارچه شنل به اسکاتلند در دهه 1830 اعتبار دارد.در اینجا او راهی برای بافتن شال های فازی ایجاد کرد.دسته های پشم رنگی را با هم به صورت پتویی بافته می کردند که سپس به صورت نوار بریده می شد.آنها با غلتک های گرم کننده به منظور ایجاد موخوره درمان شدند.این منجر به یک پارچه بسیار نرم و مبهم به نام شنیل شد.یکی دیگر از تولیدکنندگان شال Paisley به توسعه بیشتر این تکنیک ادامه داد.جیمز تمپلتون و ویلیام کویگلی در حین کار بر روی فرش‌های شرقی تقلیدی برای اصلاح این فرآیند تلاش کردند. در گذشته بازتولید الگوهای پیچیده توسط اتوماسیون دشوار بود، اما این تکنیک این مشکل را حل کرد.این افراد این فرآیند را به ثبت رساندند اما کویگلی به زودی علاقه خود را فروخت.تمپلتون سپس یک شرکت فرش موفق (James Templeton & Co) را افتتاح کرد که در طول قرن 19 و 20 به یک تولید کننده فرش پیشرو تبدیل شد.

در دهه‌های 1920 و 1930، دالتون در شمال غربی جورجیا به لطف کاترین ایوانز (که بعداً وایتنر را اضافه کرد) که در ابتدا تکنیک دست‌ساز را در دهه 1890 احیا کرد، به پایتخت روتختی پرزدار ایالات متحده تبدیل شد.روتختی های دستباف با ظاهری گلدوزی شده به طور فزاینده ای محبوب شدند و به عنوان "شنیل" شناخته می شدند، اصطلاحی که گیر می کرد. با بازاریابی موثر، روتختی های شنل در فروشگاه های بزرگ شهر ظاهر شدند و متعاقباً برای توسعه اقتصادی گرجستان شمالی مهم شد و خانواده ها را حفظ کرد. حتی در دوران رکود اقتصادی. بازرگانان «خانه‌های گسترده» را سازماندهی کردند که در آن محصولات تولید شده در مزارع با استفاده از شستشوی حرارتی برای جمع شدن و «تنظیم» پارچه به پایان می‌رسیدند.کامیون‌ها ورق‌های طرح‌دار و نخ‌های شنل رنگ‌شده را قبل از بازگشت به خانواده‌ها تحویل می‌دادند تا به پول‌ها پرداخت کنند و اسپردها را برای تکمیل جمع‌آوری کنند.در آن زمان، تفرها در سرتاسر ایالت نه تنها روتختی، بلکه بالش‌ها و حصیر درست می‌کردند و آن‌ها را در کنار بزرگراه می‌فروختند. اولین کسی که در تجارت روتختی یک میلیون دلار درآمد کسب کرد، بومی شهرستان دالتون، بی‌جی باندی، با کمک او بود. همسرش، دیکسی بردلی باندی، در اواخر دهه 1930، به دنبال آن بسیاری دیگر.

در دهه 1930، استفاده از پارچه پرزدار برای پرتاب، حصیر، روتختی و فرش به طور گسترده ای مطلوب شد، اما هنوز برای پوشاک مطلوب نبوده است.شرکت‌ها برای کنترل و بهره‌وری بیشتر، کارهای دستی را از مزارع به کارخانه‌ها منتقل کردند، زیرا آنها را تشویق کردند تا تولید متمرکز را با مقررات دستمزد و ساعت کد روتختی پرزدار اداره ملی احیاء دنبال کنند.با گرایش به سمت مکانیزاسیون، از چرخ خیاطی های مناسب برای قرار دادن تافت های نخ برجسته استفاده شد.

شنیل با تولید تجاری در دهه 1970 دوباره برای پوشاک محبوب شد.

استانداردهای تولید صنعتی تا دهه 1990 معرفی نشدند، زمانی که انجمن بین‌المللی تولیدکنندگان چنیل (CIMA) با مأموریت بهبود و توسعه فرآیندهای تولید تشکیل شد. از دهه 1970، هر سر ماشین دو نخ شنل را مستقیماً روی بوبین‌ها ساخت، یک ماشین می‌توانست. بیش از 100 دوک (50 سر) دارند.گیسه یکی از اولین تولیدکنندگان بزرگ ماشین آلات بود.Giesse شرکت Iteco را در سال 2010 خریداری کرد و کنترل کیفیت الکترونیکی نخ شنیل را مستقیماً روی دستگاه خود ادغام کرد.پارچه‌های شنیل نیز اغلب در کت‌های Letterman که به نام ژاکت‌های ورزشی نیز شناخته می‌شوند، برای تکه‌های حروف استفاده می‌شوند.

شرح
نخ شنیل با قرار دادن نخ های کوتاه به نام "شمع" بین دو "نخ هسته" و سپس پیچاندن نخ به یکدیگر تولید می شود.سپس لبه‌های این شمع‌ها در زوایای قائم با هسته نخ قرار می‌گیرند و به شنیل نرمی و ظاهر خاص آن را می‌دهند.شنیل در یک جهت در مقایسه با جهت دیگر متفاوت به نظر می رسد، زیرا الیاف نور را متفاوت می گیرند.شنیل می تواند بدون استفاده از الیاف رنگین کمانی رنگین به نظر برسد.این نخ معمولاً از پنبه تولید می شود، اما می تواند با استفاده از اکریلیک، ابریشم مصنوعی و الفین نیز ساخته شود.

بهبودها
یکی از مشکلات نخ های شنل این است که تافت ها می توانند شل کار کنند و پارچه های لخت ایجاد کنند.این مشکل با استفاده از یک نایلون کم ذوب در هسته نخ و سپس اتوکلاو کردن (بخار دادن) دسته های نخ برای تنظیم توده در جای خود حل شد.

در لحاف
از اواخر دهه 1990، شنل در لحاف کاری در تعدادی نخ، حیاط یا روکش ظاهر شد.به عنوان یک نخ، این یک ماده مصنوعی نرم و پر است که وقتی روی پارچه پشتی دوخته می‌شود، ظاهری مخملی می‌دهد، که به عنوان تقلیدی یا "شنل مصنوعی" نیز شناخته می‌شود.لحاف های شنل واقعی با استفاده از تکه های پارچه شنل در طرح ها و رنگ های مختلف، با یا بدون درزهای "ژنه" ساخته می شوند.

جلوه شنل با درز کردن درزها، توسط لحاف‌ها برای یک ظاهر روستایی معمولی اقتباس شده است.لحافی که اصطلاحاً روکش شنیله ای دارد، به دلیل درزهای ساییده و آشکار تکه ها و روش دستیابی به آن، به لحاف پارچه ای یا لحاف بریده معروف است.لایه‌های پنبه نرم به صورت تکه‌ها یا بلوک‌هایی به هم می‌چسبند و با لبه‌های پهن و خام به جلو دوخته می‌شوند.سپس این لبه‌ها بریده می‌شوند یا بریده می‌شوند تا جلوه‌ای کهنه، نرم و «شنیل» ایجاد شود.

اهميت دادن
بسیاری از پارچه های شنل باید خشک شوند.اگر با دست یا ماشین شسته شوند، باید با ماشین خشک شوند و با حرارت کم، یا به عنوان یک پارچه سنگین، خشک شوند تا از کشش جلوگیری شود، هرگز آویزان نشوند.